dag 28 – zondag 29 mei, Alberese (11:10) – Montalto di Castro (17:30),
via: Tre Cerri, Quattro Strade, Orbetello Scalo,
Ansedonia, Capalbio Scalo, Pescia Romana,
69 km, 22º- 26º, regen, wat later bewolkt en nog later zonnig, zuidenwind kracht 4-6
Wind en Autostrada
Het regende af en toe toen we opstonden om 8:30. We hadden een zoet ontbijt en laadden onze Ortliebtassen voor de zoveelste keer op en haalden een stempeltje.
Net toen we wilden wegrijden begon het te hozen. We konden nog even op onze kamer om te wachten. Na een kwartiertje werd het beter en stapten we op. Vanaf Grosseto tot bij Rome is de oude Aurelia die goed toegankelijk was voor langzaam verkeer vervangen door een Autostrada. Andere doorgaande wegen zijn er nauwelijks. Dankzij Google Maps kan je speuren naar wat er wel beschikbaar is. Na een kilometer rijden konden we alleen maar de Autostrada op, andere keuzes waren er niet. We aarzelden want de wegen waren nog kleddernat.
We besloten toch maar door te zetten en daar gingen we. Het was vanwege zondagmorgen niet druk en vrachtverkeer ontbrak geheel. Toch reden we in de regenflarden die de passerende auto’s opwierpen. Na een kilometer of 3 kwam er een kleine afslag. Google Maps gaf aan dat we na een paar kilometer via een landweg op een SP (Strada Provinciale) konden terecht komen.
Dit bleek inderdaad het geval en tot voor Orbetello konden we doorrijden. Het was inmiddels helemaal droog geworden en de zon brak soms door de wolken. De wind trok ook stevig aan een zoals altijd tijdens onze reis uit de verkeerde richting. Pal zuid deze keer. Vlak voor Orbetello fietsten we kilometers tegen een windkracht 6 in. Wat hebben wij de hogere machten toch misdaan dat we zo vaak zo veel tegenwind hebben?
Bij Orbetello moesten we toch weer de Autostrada op, maar dit keer was het droog en nog rustig. We kamen o.a langs de afslag Porte Ercole, voor ouderen onder ons nog wel bekend.
Ook zagen we een aantal keer viskwekerijen die je ook kon ruiken.
Google Maps liet zien dat er bij Ansedonia mogelijkheden waren om de SS1 te vermijden. We verlieten de snelweg en troffen een mooi zuiltje.
Even later een ander mooi plaatje.
Aan het strand dronken we koffie en aten gebak en genoten van de zon en de warmte.
Daarna reden we ongeveer 15 km op een zeer rustige weg op een afstandje van de kust en wel pal naast een spoorlijn. Af en toe kwam er een door Nederland afgedankte Fyra voorbij. De onderdelen vlogen ons om de oren. Ook reden we hier meer oostelijk dan zuidelijk zodat we de wind niet pal op kop hadden.
Ook verlieten we Toscane en reden Lazio binnen.
Toen kwam het onvermijdelijke moment. We moesten weer de autostrada op voor nog een ruime 10 km naar onze stop. Dit was geen lolletje want het was een stuk drukker geworden. De Italiaanse autostrada hebben geen vluchtstrook. Na de witte streep heb je in het beste geval nog een 50 centimeter maar meestal maar 10 tot 20 cm. Bij vangrails aan de zijkant proberen ze soms de witte streep daaronder te leggen. Kortom het verkeer raast langs je heen en jij rijdt met uiterste concentratie op de witte streep. De meeste auto’s houden goed afstand maar er zijn erbij die toeteren en dichterbij langskomen. Het bontst maakte een auto met grote caravan het. Op geen meter afstand raasde hij voorbij. Het was….. een Nederlander.
Na een eeuwigheid konden we de autostrada verlaten en waren we eindelijk in Montalto. Het geboekte Hotel Magic was, hoewel op Google Maps aangegeven, niet te vinden. Na zoeken en vragen bleek dat het verhuisd was naar… een plek langs de autostrada. We moesten weer voor een kilometer de autostrada op. De kamer in het hotel was goed maar het restaurant dicht. Geen haar op ons hoofd dacht eraan weer de autostrada op te gaan zodat we met focaccia en broodjes tonijn/tomaat uit de bar, die met het tosti-ijzer waren warmgemaakt, onze honger stilden. Wat een dag weer, maar wel nog maar een ruime 100 km van ons doel.
